Het heeft mij jaren gekost voor dat ik mezelf op dat gebied accepteerde, het liefst wilde ik ‘normaal’ zijn. En toen ineens was er een moment van acceptatie.
Er werd dus vanaf mijn tweede PDD-NOS geconstateerd, ben één van de weinige die dit dus al heel vroeg wist. Toch toen ik éénmaal aan het puberen was kon ik het niet accepteren. Ik was anders, vreemd anders, anders dan anderen. Dat wilde ik niet! Ik wilde naar het regulier onderwijs en niet speciaal onderwijs, merkte al heel snel dat de leerstof te makkelijk was en dat ik heel snel door het lesmateriaal heenging. Toch durfde ze het niet aan op school om mij hoger te plaatsen of over te plaatsen naar een anderen school. Hierdoor dacht ik dus dat ik het inderdaad niet aankon en dat mijn autisme niet hoorde in de maatschappij.
Naast de middelbare school ging ik ook geregeld weekenden weg, dan zou je denken wat is daar erg aan? Gezellig toch een weekend weg mensen onder elkaar. Ja dat klopt ook wel, maar als het een speciaal autisten weekend is en je komt in die groepjes terecht waarbij ze geen rekening houden met je IQ. Waardoor je snel merkt dat je mede kamergenoten een hoop niet kunnen of aankunnen wat jij wel doet. Zoals een simpele horror film kijken, dat mocht niet omdat de rest van mijn groep dat eng vond en dan niet konden slapen. De begeleiders vroegen zelfs een keer of ik zelfstandig in bad kon. Dit omdat de rest van de groep dat niet kon, was ook één van de weinige in de groep die zelfstandig kon koken. Na een tijdje ben ik gestopt met die weekenden voelde mij er niet thuis, niet begrepen en voelde mij zo ¨dom¨ in die weekend groepen. Zo ging mijn zelfbeeld van laag naar een diepte punt.
Na een lange tijd heb ik mij weten over te halen door mijn moeder om naar een praatgroep te gaan, eerste wat in mij opkwam was; O god niet weer… Dan kom ik weer bij mensen terecht waar ik niet mee kan praten. Uiteindelijk besloot ik wel te gaan onder begeleiding van mijn moeder. Had in het begin zo mijn twijfels maar na een paar sessies zag ik echt in dat dit de soort mensen waren die ik heel lang zocht; samen op één lijn met autisme. Deze mensen waren universitair afgestudeerd, hadden een goeie baan in de maatschappij, gingen uit, hadden vriendengroepen en sociale contacten en leefde hun leven en dat met autisme. Wat wel heel bijzonder was dat de meeste het net pas wisten terwijl het bij mij al vanaf mijn tweede op zwart wit staat. Hierdoor kreeg ik al vroeg de juiste hulp en begeleiding en dat de meeste van hun daar net mee begonnen. Na dat deze praatgroep stopte kon ik mijn autisme veel beter accepteren en plaatsen. Ik was prima zoals ik was, uniek en deed mijn ding en nog belangrijker; ondanks dat het jaren heeft geduurd dat ik mijn autisme kon accepteren was ik wel altijd mezelf gebleven. Ik kleedde en uitte mij zoals dat goed voelde voor mij en niemand anders.
Heb vooral geleerd dat je erover moet praten met de juiste mensen, als je mensen in je vriendenkring vertrouwt zeg dan gewoon dat je autisme hebt. De meeste waren zeer verbaasd dat ik het had. Maar deden daarna gewoon alsof er niks aan de hand was. Want het is wel zo; Autisme is een deel van mij en zodra er mensen er wat later achter komen dat ik dat heb, veranderd dat mij niet als persoon het vult mij namelijk aan.
Want; Autisme is ook diversiteit.
Reactie plaatsen
Reacties